زندگی معمولی بین آدمها برایم سخت شده...

رفتن، آمدن، سلام کردن، دست دادن، خندیدن،

وبلاگ نوشتن، حرف زدن، نظر دادن،

خوردن، نوشیدن، خوابیدن، پوشیدن،

و در تمام لحظات مواظب بودن، توجه کردن، تلاش برای مفید بودن و یاد دادن، برای خوشایند بودن، خوب بودن.

همه ی اینها حالا روی دستم مانده اند. مثل کوه. مثل کلمه ی مسئولیت. که کلمه ی مورد علاقه ی پدر است. که یک دم از ذهن من بیرون نمی رود. راحتم نمی گذارد. نمی گذارد دنبال آنچه باشم که هستم.

*

من آن مفهوم مجرد را جسته ام

پای در پای آفتابی بی مصرف

که پیمانه می کنم

با پیمانه ی روزهای خویش که به چوبین کاسه ی جذامیان ماننده است

من آن مفهوم مجرد را جسته ام

من آن مفهوم مجرد را می جویم