جنگ از همان تقابلهایی است که از بچگی به زبان هر آدمی حقنه می شود. صلح، جنگ. سفیدی، سیاهی. زشت، قشنگ. تو کله ی آدم از چند هزار سال قبل آمده. آمده که یا این یا آن. یا صلح یا جنگ. ولی به نظر من جنگ مقابل هیچی نیست. خود خودشه. تو زبان همه ملت ها باید این را از مقابل کلمه صلح برداریم. تنهاش بکنیم. این جوری معلوم می شود که لازم نیست، تحمیلیه. ماهیتش معلوم می شود، کسی بهش تن در نمی دهد.

از زبان داوود ِ دل دلدادگی، شهریار مندنی پور